Hakikat bütünün belirişiyse insan en önemsiz şeyde bile hakikati görebilir ve hatta duyabilir. Ama bunun için sessizlik sanatında ustalaşmak gerek: Hakikat hayhuyu sevmez.
Olup bitenleri askıya aldığında insan kendine şu soruyu sormalı: Ağzımdan çıkıp dilsiz nesnelere çarpacak, boşlukta yankılanacak söz, sessizliği bölmeye değer mi? Böyle anlarda, kabuğunda sirenlerin susmadığı yerkürenin dışına karşı sessizliği aklıma gelir. Yükselen her sesin gökkubbeden sekerek geri dönüşü, birbirine karışan yankıların hesaplanamaz yüzdesi. Yerkürenin beyhude dönüp durduğu kapkaranlık boşluk karşısındaki sessiz deviniminin bir benzerini kendi içimizde yaratmak gerek belki. Her türlü gürültüye rağmen, sonumuz gelene kadar sonsuz, sessiz bir devinim içinde olmak. Yerküre gibi bir şu tarafımızı, bir bu tarafımızı ışığa göstererek, lakin ne kadar hızlı dönersek dönelim bir tarafımızın hep gölgede kalacağını bilerek yaşamak… Nasıl olur?
Uyku bir anlamda böyle bir devinimi sağlıyor bize. Gündüz tenimizi aydınlığa gösterip gece kapkaranlık boşluğa çekiliyoruz, zihnimizde beliren imgeler de soluk Ay ışığının gösterdikleri gibi cazip ve belirsiz. İmgeler güneşin dolayımıyla bize veriliyor fakat her seferinde bize bunu unutturmayı başarıyor.
Apaçık değil, iyi ki değil.
Commenti